خدای من ! عشقم باش ...

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید 

زانکه آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش 

خدای من ؛ تو لحظات خوشی بود که فهمیدم آدما برای رسیدن به جایگاه  

حقیقی انسانیت باید همیشه پرشور، شیفته و باعشق زندگی کنند ؛ اما  

همیشه تو آزمایشهای سخت زندگی هستش که این حقایق محک می خورن. 

خدای من ؛ یادم دادی که اگه تصمیمم رو برای زندگی با عشق ، وسط  

مشکلات عوض کنم، اونوقته که پرتوهای هدایتگرت رو گم میکنم و لایق  

همنشینی با ملعونان میشم... 

بخت یعنی اندوختن عشق ، و بدبختی یعنی انباشتن نفرت. آن که  

دروازه ی مشکلات را نشناسد ، روزی آن را باز می گذارد تا فاجعه 

به درون آید. 

الهی! عاجز و سرگردانم، نه آنچه دارم دانم و نه آنچه دانم دارم... 

خدایا کمک کن تا بتونم به اهدافم برسم. کمک کن تا لیاقت زندگی کردن  

رو داشته باشم. لیاقت انسان بودن رو... و همیشه یادم بمونه که : 

تصمیم های خداوند از قدرت درک ما خارج است ، اما همیشه به سود 

ما می باشد وهمیشه این جمله یادم بمونه  : 

در پی رویاهایت باش ، چرا که تنها آنان که خجالت زده نباشند می توانند  

شکوه خدایی را تجلی بخشند... 

فقط پذیرفتن اینکه خدا در همه ی دردها کنار ماست، باعث میشود 

که از تاریکی بیرون بیاییم .... 

خدا هر اشتباهمان را درست می کند ، هر قلب شکسته ای را 

ترمیم می کند و هر دل خالی که به سمت او آمده را پر می کند .... 

خدا خودش با آنها خواهد بود .... 

با این حال ؛ 

آیا برای فرار از این فقدان ، دست از تجربه ی عشق می کشی؟ 

باور دارم که : 

همه چیز برای آنها که خداوند را دوست دارند ، خوب پیش میرود.  

رزم آور نور ، همواره می تواند میان صلابت و رحم، تعا دلی برپا   

سازد. 

برای نزدیکی به رویا یش ، اورا اراده ای محکم باید، و ظرفیتی  

شگرف برای تسلیم : هرچند هدفی دارد ، اما راه رسیدن به آن،  

همواره سازگار با گمانه ی او نیست. 

پس رزم آور انظباط و محبت را به کار می گیرد. 

خدا هرگز فرزندانش را رها نمی کند _ لیک برنامه های او  

نامشخص است و راه را براساس گام های ما شکل می دهد .  

انظباط و تسلیم ، رزم آور را شور می بخشد . 

روزمرگی هرگز نمی تواند رهنمای گام های مهم باشد .