به وقت خرفهم شدن

دیگه چیزی از اسفند 99 نمونده.. بزودی وارد قرن بعد میشیم..

احساس می کنم یه عمر زندگی کردم.. دلم میخواد بگم دیگه کافیه.. بگیرم بخوابم.. دیگه بیدار نشم..

آدم باحالی بودم و همه ی تلاشمو کردم..

دیگه از طاعتی هم سر شدم!

کتاب خوندم.. فیلم دیدم.. درس خوندم.. کار کردم.. 

از خودم راضیم..

همه ی تلاشمو در زندگی کردم.. مایه گذاشتم.. از خودم راضیم..

بدترین تجربه ی انسان بودنم؛ جنگیدن با بقیه بوده.. یجورایی تلاش برای بقا..

واسه همین همه کوفته و درعذابن و تا وقتی که دو نفر آخر  نفس می کشن هم جفتشون از

دست هم در عذاب خواهند بود!..

از عصر دایناسورها تا الان که شاید آپوکالیپس بشر باشه، همیشه زیبایی یا

حداقل امید بهش؛ وجود داشته.. 

هر لحظه دنبال لطافت یا ظرافتیم و همینم درد عظیم بشریته!

عجیبه اما در طول زندگیم هر زمان یکیو درک نکردم و قضاوتش کردم؛ حتی اگه

سالها طول کشیده باشه اما یه روزی رسیده که دقیقا در همون موقعیت قرار گرفتم و خرفهم شدم

الانم حس می کنم وقت خرفهم شدنمه اما ذهنم آروم نمی گیره تا بغهمم..

حس غریبی میگه به دلیلی دارم این لحظه ها رو میگذرونم که درکش نمی کنم..