انسان، فرشته ی خداوند!...

نخستین اندیشه ی خداوند یک فرشته بود.

نخستین واژه ی خداوند یک انسان بود.  

                                شیطان که می خواست  خود را با عصر جدید تطبیق بدهد، تصمیم گرفت

                                وسوسه های قدیمی و در انبار مانده اش را به حراج بگذارد. در روزنامه

                                ای آگهی داد و تمام روز، مشتری ها را در دفتر کارش پذیرفت.

                               حراج جالبی بود: سنگ هایی برای لغزش در تقوا، آینه هایی که آدم را  

                               مهم  جلوه می داد، عینک هایی که دیگران را بی اهمیت نشان می داد.  

                                روی دیوار، اشیایی آویخته بود که توجه همه را جلب می کرد: خنجرهایی 

                                با تیغه های خمیده که آدم میتوانست آنها را در پشت دیگری فرو کند، و  

                                ضبط صوت هایی که فقط غیبت و دروغ را ضبط میکرد. 

                                شیطان رو به خریدارها فریاد می زد: "نگران قیمت نباشید! الان بردارید و

                                هروقت داشتید، پولش را بدهید."

                                یکی از مشتری ها، در گوشه ای دو شی بسیار فرسوده دید که هیچکس 

                                به 

                                آنها توجه نمی کرد. اما خیلی گران بودند. تعجب کرد و خواست دلیل این

                                اختلاف فاحش را بفهمد.

                                شیطان خندید و پاسخ داد: "فرسودگی شان به خاطر این است که خیلی 

                                از آنها استفاده کرده ام. اگر زیاد جلب توجه می کردند، مردم می فهمیدند 

                                چطور

                                در مقابل آن مراقب باشند. با این حال، قیمت شان کاملا مناسب است:

                                یکی شان " شک " است، و آن یکی " عقده ی حقارت ". تمام وسوسه 

                                 های

                                دیگر فقط حرف می زنند، این دو وسوسه، عمل می کنند." 

  

تقدس فوری

خداوندا، از شک های ما مراقبت کن، زیرا شک، شیوه ای برای نیایش است. و شک 

است که ما را به رشد وا می دارد، چرا که وامی داردمان که بی ترس، به پاسخ های 

بی شمار یک پرسش بنگریم . و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، از تصمیم های ما مراقبت کن، زیرا که تصمیم شیوه ای برای نیایش است. 

به ما شهامت ببخش، تا پس از شک بتوانیم میان دو راه یکی را برگزینیم. که "آری" 

ما همواره "آری" باشد و "نه" ما همواره "نه". که وقتی راهی را برگزیدیم، دیگر به 

پشت سر ننگریم و نگذاریم پشیمانی، روح ما را ویران کند. و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، از اعمال ما مراقبت کن، زیرا عمل، شیوه ای برای نیایش است. کاری کن 

تا نان روزانه ی ما، بهترین ثمره ای باشد که درون خویش داریم. که بتوانیم، پس از 

کار و عمل، اندکی از عشقی را که دریافت می کنیم، نثار کنیم. وتا این امر ممکن 

باشد، 

خداوندا، از رویاهای ما مراقبت کن، چرا که رویا داشتن شیوه ای برای نیایش است. 

کاری کن تا فارغ از سن وسال و شرایط، شعله ی مقدس امید و پایداری را در قلب 

خود روشن نگاه داریم. و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، همواره به ما شیفتگی ببخش، زیرا شیفتگی، شیوه ای برای نیایش است. 

شیفتگی است که ما را به آسمان و زمین می پیوندد، به بزرگسالان و کودکان، و به 

ما می گوید آرزو مهم است و سزاوار تلاش ما. شیفتگی است که به ما می باوراند 

همه چیز ممکن است، اگر به آنچه می کنیم، کاملا متعهد باشیم. و تا این امر ممکن 

باشد، 

پروردگارا، از زندگی ما مراقبت کن، زیرا زندگی یگانه راهی است که برای 

تجلی معجزه ی تو داریم. باشد که زمین، همچنان بذر را گندم کند و ما همچنان 

گندم را نان کنیم. و این ممکن است، تنها اگر عشق بورزیم، هرگز تنها نمانیم. 

همراهی ات را همواره ارزانی ما کن و همراهی کن مردان و زنانی را که شک 

دارند، عمل می کنند، رویا می بینند، شیفته اند و زندگی می کنند، به گونه ای 

که انگار هر روزشان، سراسر وقف جلال توست .  

آمین

 پائولو کوئلیو  

بخوان ما را...

 بخوان ما را

 منم پروردگارت

 خالقت از ذره ای ناچیز

 صدایم کن مرا

 آموزگار قادر خود را

 قلم را، علم را، من هدیه ات کردم

 بخوان ما را

 منم معشوق زیبایت

  منم نزدیک تر از تو به تو

  اینک صدایم کن

  رها کن غیر ما را، سوی ما بازآ

  منم پروردگار پاک بی همتا

  منم زیبا، که زیبا بنده ام را دوست می دارم

   تو بگشا گوش دل

  پروردگارت با تو می گوید

  تو را در بیکران دنیای تنهایان،

 رهایت من نخواهم کرد

 بساط روزی خود را به من بسپار

 رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را

 تو راه بندگی طی کن

 عزیزا، من خدایی خوب می دانم

 تو دعوت کن مرا بر خود

 به اشکی، یا خدایی،

 میهمانم کن

  که من چشمان اشک آلوده ات را دوست می دارم

 طلب کن خالق خود را

  بجو ما را

  تو خواهی یافت

  که عاشق می شوی بر ما

  و عاشق می شوم بر تو

  که وصل عاشق و معشوق هم

  آهسته می گویم، خدایی عالمی دارد

  قسم بر عاشقان پاک با ایمان

  قسم بر اسب های خسته در میدان

  تورا در بهترین اوقات آوردم

  قسم بر عصر روشن

  تکیه کن بر من

  قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور

 قسم بر اختران روشن، اما دور

 رهایت من نخواهم کرد

 بخوان ما را

 که می گوید که تو خواندن نمی دانی؟

 تو بگشا لب

 تو غیر از ما، خدای دیگری داری؟

 رها کن غیر ما را

 آشتی کن با خدای خود

 تو غیر از ما چه می جویی؟

 تو با هر کس بجز با ما، چه می گویی؟

 و تو بی من چه داری؟ هیچ!

 بگو با ما چه کم داری عزیزم، هیچ!!

 هزاران کهکشان و کوه و دریا را

 و خورشید و گیاه و نور و هستی را

 برای جلوه خود آفریدم من

 ولی وقتی تورا من آفریدم

 بر خودم احسنت می گفتم

 تویی زیباتر از خورشید زیبایم

 تویی والاترین مهمان دنیایم

 که دنیا بی تو، چیزی چون تورا، کم داشت

 تو ای محبوب تر مهمان دنیایم

 نمی خوانی چرا مارا؟؟

 مگر آیا کسی هم با خدایش قهر می گردد؟

 هزاران توبه ات را گر چه بشکستی

 ببینم، من تو را از درگهم راندم؟

 اگر در روزگار سختیت خواندی مرا

 اما به روز شادیت، یک لحظه هم یادم نمی کردی

 به رویت بنده من، هیچ آوردم؟؟

 که می ترساندت از من؟

 رها کن آن خدای دور

 آن نامهربان معبود

 آن مخلوق خود را

 این منم پروردگار مهربانت، خالقت

 اینک صدایم کن مرا، با قطره اشکی

 به پیش آور دو دست خالی خود را

 با زبان بسته ات کاری ندارم

 لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

 غریب این زمین خاکیم

 آیا عزیزم، حاجتی داری؟

 تو ای از ما

 کنون برگشته ای، اما

 کلام آشتی را تو نمی دانی؟

 ببینم چشم های خیست آیا،گفته ای دارند؟

 بخوان ما را

 بگردان قبله ات را سوی ما

 اینک وضویی کن

 خجالت می کشی از من

 بگو، جز من، کس دیگر نمی فهمد

 به نجوایی صدایم کن

 بدان آغوش من باز است

 برای درک آغوشم

 شروع کن، یک قدم با تو

 تمام گام های مانده اش، بامن

 از: کیوان شاهبداغی

نقل از: موفقیت ش ۱۰۱