نبین! نخوان! نشنو!

وای که چقده پرتوقعم!

انقدرررر که واسه نفس کشیدن اکسیژن کم میارم!

یا سعی می کنم فکر نکنم و یا فکر می کنم که اینجا دارم چه غلطی می کنم؟!

همه چیز اینجا کوچیکه و حتی برخلاف مورد معمول، آسمونش هم آبی نیست! 

نه ارتفاع داره! 

و نه..

رویاهای رنگی بین ابراش جاری!

گذشته از کهیر دستم، دردم چیه؟!!

نمی شنوم

آوایی که بخواندم!

خسته از چشمهای خیره

و دهن های گشاده

و چنگ های قاپنده!

صادقانه بگم: چه تدبیری این حجم از توقع رو چاره می کنه؟

و اما سرانجام می رسه روزی که بزرگ بشم و رها؟!

وااای خدایا فقط اگه بتونم خودمو از آدم ها رها کنم..