I Found My Love In Portofino!!

احتمالا آخرش مثل شاعر؛ عشق رو توی پورتوفینو پیدا کنم!!

عجیب نیست که از هر کی خوشم اومده لیاقتمو نداشته؟!

حتی اگه نخوام بی لیاقتیشونو ببینم اما ابر و باد و مه و خورشید و فلک

دست به دست هم میدن تا بهم اثبات کنن!

اینجور وقتاست که از ایده آل گرا بودنم کلافه میشم...

تا اینجای زندگیم که هیشکی ارزششو نداشته!

تا اینجای زندگی که به رویاهام متعهد بوده م

حس میکنم زندانی یه پارادوکس عذاب آورم

-----------------------------------------------------------------------------

پ.ن1: خسته و خوابالود و کلافه م..

پ.ن2: دربست پورتوفینو..

درگیر هر چی نوستالژیم!

چقدر دلم میخواست میتونستم بیام اینجا و به خودم مژده ی یه اتفاق بزرگ شاد رو بدم

میدونم این آرزوی همه س.. یه اتفاق بزرگ شاد

دارم فکر می کنم از آخرین باری که اینجا نوشتم چه اتفاقاتی رخ دادن...

پاییز و زمستون 98 خیلی رفتم کافه.. میرفتم و کتاب می خوندم.. 

یا اینکه اون اواخر همینکه دلم می گرفت یا واسش تنگ میشد پا میشدم میرفتم پیاده روی..

پاییز و زمستون 98 یه عالمه قهوه خوردم..  یه عالمه بن مانو خریدم.. حالا هم ایلی..

خوبیش اینه که حالا وقتی تو قرنطینه نمی تونم ببینمش و دلم خیییلللی تنگ میشه می تونم قهوه بخورم

توی ماگ هایی که منو یادش میندازن..

کنار گلدونای کوچولویی که منو یادش میندازن..

کنار پیک و گل خشک داخلش که منو یاد اون میندازن..

پاییز و زمستون 98 پر از دلتنگی واسه کسی بود که دنیامو قشنگتر کرد..

راستی رفتم بیمارستان دوره دیدم.. تجربه خوبی بود.. باعث شد تصمیمای جدیدی بگیرم..

....................................................................................................

مدتیه که یه چیزایی ناراحت کننده شدن.. مث خاطرات بچگیم که الان نوستالژی شدن!

باورم نمیشه که انقده زووووود جز بزرگترا محسوب شدم!

خاطراتم انگار دیروز بودن..

تبلیغ سس مایونز.. خروس زری پیرهن پری.. خاله قورباغه.. زی زی گولو..

عه عه عه مهندس چرا بنزین تموم شد.. کفش نهرین.. 

متنفرم بهشون میگن نوستالژی.. بی رحمیه.. این بچگیمه.. بخشی از جوونی...

چالش کتابخونی 2019 رو تکمیل نکردم.. 50تا کتاب بود و نرسیدم..

یه عالمه دراژه و شکلات و بیسکوئیت می خوریم.. دلم نمیخواد چاق شم

آزمایش خون داده بودم تو بیمارستان.. باورم نمیشه اما کلسترولم یکم بالا بود!!

البته اون موقع خیلی میرفتیم مهدی کباب می خوردیم.. یکم ترسناک بود به هرحال

....................................................................................................

امروز هوا سرد شده و یه عاااالمه بارون بارید.. انگار خلخال برف هم باریده

سر پنجره بودم و یه عالمه ابر و گنجشک و باد و خلاصه حال و هوای متفاوت دیدم!

داشتم فک می کردم خوب شد خدا نشدم چون نمی تونستم انقده سلیقه و ذوق نشون بدم 

تا هر فصلی یه آب و رنگ داشته باشه!

اونم اینهمه زحمت فقط واسه اینکه مخلوقاتم حوصلشون سر نره؟!

بنظرم که نمی تونستم خدا باشم اصلا چون حوصله خلق کردن ندارم!

حالا تصور کن خلق کنی و بعد هم کللللی عذاب بکشی تا اون موجود بتونه بفهمه و تو جهالت نمونه!

......................................................................................................

نشر نوگام یه مسابقه نویسندگی در قرنطینه گذاشته

همیشه دلم میخواد بتونم بنویسم اما مساله اینه که خلق داستان خیلی سخته

شعر گفتن رو ترجیح میدم

ناگفته نماند که استارت هم زدم اما از پاراگراف اول جلوتر نرفتم!

........................................................................................................

پ.ن 1: نوستالژی پارادوکسیه که هم شیرینه و هم زهر!

پ.ن2: هیچوقت فکرشم نمی کردم طرفدار لیدی گاگا بشم!

پ.ن3: اگر عشق نبود، پوسیده بودیم!

پ.ن4: چقدر خوبه که آدم یه میز مطالعه داشته باشه!

در انتظار بازگشت به سویی!

داره بارون میباره.. انگار نه انگار صبح آفتابی تنه به تنه بهار میزد

نه که فقط باز شب شده و یا باز بارونه و دلم گرفته باشه

امروز دلم گریه میخواس و الان هم بشدت سیگار...

به دل میگم کاریش نباشه..

دوباره باز غمت بیاد تا منو مبتلا کنه..

حسی که دارم واسه خودم خنده داره!

اینکه چقدر تنهام!

این تکرار همه چی کلافه کننده س

دلم از ملال گرفته

یه حرفایی تو دلم هست که حتی نمیخوام اینجا بنویسمشون

اما..

خوشبحال اونایی که یکی هست دوسشون داشته باشه

صادقانه

وجودشون عزیز باشه

نمیدونم درک اهمیت این مساله ارزش رنج کشیدن رو داره یا نه؟!

آخ اگه آدما میدونستن که چقدر میتونه مهم باشه..

---------------------------------------------------------------------

دیالوگ مورد علاقم:

همه در ناامیدی مرا دوست خواهند داشت!

ارباب حلقه ها و بانو گالادریل

اما خب.. در ناامیدی چیزی نیست که قانع کننده باشه!

اما از هیچی بهتر نیس؟!

فک کنم بزرگترین امتحان بشری "هیچی" باشه!

"هیچی" کشنده س...

-------------------------------------------------------------------------

بقول شاعر: سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست..

دلم تنگ شده

واسه کسی که بودم 

واسه کسی که میتونستم باشم

خب خب

واقعا نمیدونم اینی که هستم چیزی بود که میخواستم باشم؟

فک کنم همینه

اما 

اون وقتا یه چیزی وجود داشت که الان ندارمش

و حسابی کمبودشو احساس میکنم

اون وقتا گاهی تو چشا و گاهی تو دلای بعضیا صداقت بود

اون وقتا همگی "راحت" بودیم

راحت گرفتیم

شایدم راحت پیش میومد!

اما حالا

دلم واسه اون "راحتی" تنگ شده

اره دردم همینه...

------------------------------------------------------------------------------------------

پ.ن1: دلم میخواد چنتا کلمه تف کنم بیرون.. خفم میکنن لعنتیا

پ.ن2: در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است.. دلم تنگ شده لعنتی

پ.ن3: یه روز خیلی دور یه خوابی دیده بودم.. شب بود.. خواب دیدم.. تعبیر شد.. لعنت به تعبیر و تدبیر!

دیدم به خواب خوش که بدستم پیاله بود..تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

پ.ن4: آیا دردی از من دوا خواهد شد؟! 

پ.ن5: قبلن هم گفته بودم "شناختنت برای انسان ارزششو نداشت" نگفته بودم خدا؟!

پ.ن6: در انتظار "بازگشت" بسویی که "بازگشت" همه به آنسوست..