احتمالا آخرش مثل شاعر؛ عشق رو توی پورتوفینو پیدا کنم!!
عجیب نیست که از هر کی خوشم اومده لیاقتمو نداشته؟!
حتی اگه نخوام بی لیاقتیشونو ببینم اما ابر و باد و مه و خورشید و فلک
دست به دست هم میدن تا بهم اثبات کنن!
اینجور وقتاست که از ایده آل گرا بودنم کلافه میشم...
تا اینجای زندگیم که هیشکی ارزششو نداشته!
تا اینجای زندگی که به رویاهام متعهد بوده م
حس میکنم زندانی یه پارادوکس عذاب آورم
-----------------------------------------------------------------------------
پ.ن1: خسته و خوابالود و کلافه م..
پ.ن2: دربست پورتوفینو..