انرژی عشق

 سلام.ایندفعه می خوام بگم برای چی واسه عشق ، انرژی قایل میشیم! یا به عبارت دیگه

اصلا این انرژی عشق که ازش حرف می زنیم وجود داره؟! و یا قابل درک هست؟

 تو سایت هوپا به مطلب جالبی برخوردم که کاملا به موضوع مورد بحث ما مربوطه،

بنابراین واسه توضیح بیشتر گذاشتمش تو وب. کاملترشو میتونید از خود هوپا بگیرید.

 برای درک بیشتر موضوع بهتره خودتون بهش فکر کنین. واسه بوجود اومدن یه نگرش

 جدید و البته درست راجع به هر موضوعی بهتره کمی اطلاعات راجع بهش داشته باشیم ،

 و اما مطلب:

 "خیلی از آدمها حتی نمی دانند که این دنیایی که در آن زندگی می کنیم از چه چیزی

ساخته شده است پس  ابتدا با هم طبق نظریه های علمی راه خود را پیش می بریم و به این

 می پردازیم که دنیا از چه چیزساخته شده است :

 دنیای اطراف، از ماده و انرژی ساخته شده است . ماهیت انرژی هنوز به طور کامل

کشف نشده است اما می دانیم که انرژی با فرکانس نیز سنجیده می شود . هر چه فرکانس

 یک انرژی بالاتر باشد قوی تر  است .

 ماده از مولکول ساخته شده است و مولکول از اتم و اتم از الکترون و پروتون و نوترون.

 الکترون که جرم ندارد و در حقیقت فقط انرژی است و اما پروتونها از ذرات کوچکتری

 تشکیل شده اند و آنها کوارک هستند. و اما کوارک ها از چه ساخته شده اند ؟ کوارک ها

ازانرژی ساخته شده اند. پس می توانیم بگوییم همه چیز در این دنیا از انرژی ساخته شده

است. چون طبق نظریه نیوتون جهان از ماده +انرژی ساخته شده است که دیدیم که اخیرا

کشف شده است که ماده نیز از انرژی ساخته شده است.

 افکار ما و خاطرات و ذهن ما ماده ای هستند با انرژی و فرکانس بسیار بالا، بخاطر همین

 غیر قابل دیدن هستند. اما می بینیم که قابل درک هستند. برای همین است که وقتی فکر می

 کنیم یا درس می خوانیم گرسنه می شویم چون از توان موجود در خود برای تولید انرژی

 فکر استفاده کرده ایم و حال باید انرژی از دست رفته را برگردانیم. طی آزمایش بسیار

دقیقی که در یکی از دانشگاه های امریکا درسال 1965 انجام گرفت دانشجویی را بر

 روی ترازویی با حساسیت بسیار بالا قرار دادند و از او خواستند که یک ضرب 5 رقمی

 را در 5 رقمی انجام دهد و هنگام محاسبه مشخص شد که وزن دانشجو در حد بسیار کم

 افزایش یافته است. بنابراین انرژی وزن هم دارد. پس افکار مثبت و منفی هر کدام دارای

 وزن و ارتعاش خاص خود هستند . و حتی می توانند بر روی محیط اطراف و انسانهای

دیگر تاثیر بگذارند. به خاطر همین است که وقتی موسیقی ملایم گوش می دهیم آرام می

 شویم اما وقتی به موسیقی تند و خشن گوش می کنیم مشوش می شویم این تنها به خاطر

 تفاوت فرکانس های دو موسیقی می باشد.

 خیلی وقتها وقتی به چیزی معتقد هستیم، به سرمان می آید مثلا معتقدیم که بعد از هر خنده

گریه هست. این باعث می شود که ناخودآگاه ما انرژی هایی از خود ساطع کند که در

 جهان هستی تاثیرگذار باشد. ناخودآگاه دوست دارد ما را به سمتی ببرد که ما معتقد به آن

 هستیم بنابراین ما را به سمت گریه کردن می کشاند. و ما در تمام لحظات بدون اینکه

خودمان بدانیم به سمت گریه کردن سوق پیدا می کنیم که درنهایت علت آن را پیدا می کنیم

(ناخودآگاه آنرا پیدا می کند ) و گریه می کنیم. انرژی افکار ما در محیط  پخش می شود و

 روی همه چیز تاثیر می گذارد. احتمالا برای شما پیش آمده که از محل یا مکانی

متنفرباشید و دوست نداشته باشید که به آنجا بروید این مسئله دقیقا بخاطر وجود انرژی های

 منفی موجود در آنجا است که روی شما تاثیر گذاشته و شما بصورت ناخودآگاه از آنجا

 فراری می شوید. و هزاران پدیده دیگر که علت همه آنها انرژی است."

 جبهه ای که تو این وبلاگ برای موضوع "عشق" در نظر گرفته شده محدود به نوع

خاصی از ابرازعلاقه نیست و ازنظر این وبلاگ حتی فکر کردن به موضوع مثبتی و یا

فکر کردن مثبت درباره هرچیزی می تونه راهی برای تجلی عشق باشه! می دونیم که تو

 دنیای امروز ما نفس کشیدن هم سخته چه برسه به اینکه تک تک ما بتونیم یک فرد رو

 بعنوان عشق واقعی مون بدست بیاریم و به این شکل مدعی تجلی عشق باشیم ! منظور این

 وبلاگ می تونه مثبت اندیشی به طور عام باشه. اگه ما بتونیم این فرهنگ رو در خودمون

بوجود بیاریم که مثبت به همه چیز نگاه کنیم و به این فکر کنیم که انرژی ایی که در طول

 روز به جهان برمیگردونیم مثبت باشه، اولا با هر دست بدیم با همون دست هم دریافت

میکنیم یعنی اگه انرژی مثبت به دنیای اطرافمون بدیم به همین شکل انرژی مثبت هم بهمون

 می رسه چون خداوند نسبت به بنده هاش سخاوتمنده، حتی اگر شده لذت درک

زیبایی آسمونش رو بهمون تقدیم می کنه! در ثانی فکر میکنین چی باعث بوجود اومدن یه

همچین دنیایی شده که معتقدیم نفس کشیدن توش مشکله؟ چیزی غیر از افکار منفی؟

 تا حالا شده به دامنه این افکار فکر کنین؟  فکر کنیم اگه همه مردم دنیا سعی کنن مثبت

 فکر کنن ممکنه چه اتفاقی بیفته؟ البته منظور ما از مثبت فکر کردن این نیست که چشم و

 گوشمون رو روی حقایق ببندیم ، باید "فرزند زمان خود باشیم". باید همه تیرگی ها رو هم

 ببینیم و یه چیزیادمون بمونه : و اون چیزی نیست جز " احساس مسئولیت" :

        "آسمان بار امانت نتوانست کشید              قرعه فال بنام من دیوانه زدند"

 چیزی که از اختیار انسان نشات میگیره و تنها فرق بین انسان و حیوانه. حس مسئولیت

 نسبت به حفظ انسان ها در مقام انسانیت! پس فکر می کنین برای چی جانشین خداوند روی

 زمین هستین؟!

  و در آخر :

 یادمون بمونه هنوز آسمون آبیه- هنوز گل از زمین سر در میاره- هنوز خورشید گرم و

 پابرجاست- هنوز گاهی بارون می باره- هنوز زندگی جریان داره... یادمون بمونه همه این

 عناصرخوب بلدن چطور پیامی رو که باید، بهمون ابلاغ کنن. شاید این ماییم که تو سنتهای

 الهی بدعت بوجود آوردیم و قدرت روح انسان رو فراموش کردیم و فراموش کردیم که

 روح ما بخشی از روح جهانه و با روح همه چیز در ارتباطه... یادمون بمونه هنوز 

 منجی وجود داره و انتظار فرجش بزرگترین مسئولیت ماست.

 خدایا!

 دلم را همچون نی لبکی چوبین بر لب های خود بگذار

 و زیباترین نغمه هایت را در فضای زندگی

 مردمان مترنم کن!

 چنان بنواز دلم را که هرجا نفرتی هست ، عشق باشم من!

 هر جا زخمی هست ، مرهم باشم من!

 هرجا تردیدی هست ، ایمان باشم من!

 هرجا ناامیدی هست ، امید باشم من!

 هرجا تاریکی هست ، روشنایی باشم من!

 هرجا غمی هست ، شادمانی باشم من!

 خدایا!

 توانم ده تا دوست بدارم بی چشمداشت و بفهمم دیگران را حتی اگر نفهمند مرا! 

از : استاد مسیحا برزگر

    باشد که انرژی عشق با طلوع آفتاب وجودش متجلی شود. 

                                                                              آمین

    شاد و پاینده باشید. 

عشق متجلی کننده انسانیت و انسان متجلی کننده عشق!

 سلام.امیدوارم خوب باشین و تو این روزای آخر 85 لحظه هاتون سرشار از   عشق و انرژی و ابدیت باشه. و اما موضوع این پست: عشق متجلی کننده  انسانیت و انسان متجلی کننده عشق !

 <اگر همواره مانند گذشته بیندیشید، همیشه همان چیزهایی را بدست می آورید که تا بحال کسب کرده اید.>

 همگی ما، مجموعه ای غنی از ایده ها و مفاهیم در وجود خودمون داریم که بر پایه تجربیات گذشتمون شکل گرفتن و ما رو قادر می کنن تا زنده بمونیم و بدرخشیم. ولی اگه ما خودمون رو برای تغییر مهیا نکنیم، ایده های معمولمون به مرور زمان کهنه میشن و مزایای خودشونو از دست میدن. نهایتا اینکه، در میدان رقابت از حریفامون شکست می خوریم و از میدان بیرون میریم.

 و اما...

 "عشق، رایحه شناخت خویشتن خویش است. وقتی لبریزمی شوی از حقیقت خود-که همان خداست-آن گاه،  سهیم می شوی خود را با دیگران.

 وقتی می فهمی که از هستی جدا نیستی، آن گاه، عاشق می شوی. عشق، میوه تجربه وحدت عارفانه خود با همه چیز و همه کس است. عشق، رابطه نیست، بلکه برترین مرتبه وجود است. بعضی ها به غلط گمان می کنند که نقطه مقابل عشق، نفرت است. نقطه مقابل عشق، نفرت نیست، بلکه ترس است. نفرت، عشق وارونه است. وقتی خود را نمی شناسی، از همه می ترسی. وقتی می ترسی، تنها می شوی. وقتی عشق می ورزی، محو می شوی. دیگر نیستی تا احساس تنهایی کنی.

 عشق، مرزهای تو را می ریزد و تو را با آدم ها، پرنده ها، آب ها، گیاه و خورشیدو ماه و ستاره یگانه می کند. عشق، افتادن قطره به دریاست. قطره تویی، دریا خداست. ما چنان آفریده شده ایم که فقط می توانیم به عشق زنده باشیم. بدون عشق، مردگی می کنیم، نه زندگی.

 اگر نتوانیم عشق بورزیم، از زندگی نیز محروم خواهیم شد. آن گاه، آنی نخواهیم بود که می توانیم باشیم..."

 این "عشق" که توصیف شد، تصوری خام و بیهوده و یا شعار نیست! همونطور که گفته شد وحدت عارفانه ای هست که ما با همه ی چیزها و همه ی اشخاص ایجاد می کنیم. پیوندی عارفانه و جاوید با روح اشیا و اشخاص و به قولی با روح جهان! پیوندی که فقط انسان بعنوان یگانه جانشین مبدا عشق و هستی، قادر به حفظ و برقراریش هست و حفظ و برقراری این پیوند، تنها تفاوتیه که بین انسان و سایر موجودات وجود داره و به بیان دیگه می تونه نماد انسان بودن و انسانیت باشه! اما این حرف به این معنی نیست که تنها انسان ها قادر به تجلی عشق هستند، بلکه با عشق ورزیدن، هر چیزی و هر کسی به کمال می رسه! انرژی ایی که از "عشق" در جهان جریان داره فقط محدود به انسان نیست بلکه هر شیئی هم می تونه تولید کننده یا تجلی دهنده ی این انرژی باشه : هر چیزی که به چشم میاد نوری داره و یا منعکس کننده نوره وگرنه ما قادر به دیدنش نیستیم و عشق از دل هر نوری بیرون میاد! پس هر شیئی هم قادر به تجلی عشقه!

 از اونجایی که هر چیز خالص و بی پیرایه ای میتونه این انرژی رو متجلی کنه، انسان ها با عشق ورزیدن به   همدیگه و به جهان پیرامونشون در واقع خودشونو تخلیص میکنن و از این طریق میتونن به کمال انسانیت برسن!  مگه هدف انسان از زندگی تو این جهان خاکی غیر از رسیدن به کمال خودشه؟

 "من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

                                                         آدم آورد دراین دیر خراب آبادم"

 مسایل و مشکلات همیشه موانع راه یابی انسان به این کمال مطلوب بوده و اغلب حتی باعث شدن تا انسان هدف اصلیش رو فراموش کنه. بخصوص در این جامعه، که جامعه ی دنیای آخر زمانه. اگه مشکلات باعث شدن تا  رسیدن به جایگاه انسانیت خیلی سخت بشه ، حالا به هر دلیلی، حداقل میتونیم بهش فکر کنیم و در کمال ذلت  و تسلیم اینها رو شعار ندونیم. با شعار دونستن حقایق زندگی لیاقت زندگی کردن رو از دست میدیم فقط همین.

 "...آی آدمها!

 شما را به کیش مهر می خوانم،

 به کیش یک لبخند،

 به کیش نگاه بی پیرایه کودکان،

 به کیش زن و زیبایی و زمین،

 به کیش زندگی.

 ایمان بیاورید به پرتو گرم و روشن خورشید!

 ایمان بیاورید به میل سبز گیاه برای روییدن!

 ایمان بیاورید به شوق ساقه شکسته علف برای بقا!

 ایمان بیاورید به کرمی که در پیله می بالد،

 پروانه می شود،

 می رود و خاطره سبک بال هایش را بر جا می گذارد!

 ایمان بیاورید به گل واشده قاصدک!

 ایمان بیاورید به ایمان!"

 از:استاد مسیحا برزگر

 نقل شده از:مجله موفقیت ش ۱۰۱

 باشد که انرژی عشق با طلوع آفتاب وجودش متجلی شود

                                                                                "آمین"

شاد و سرشار باشید

انسان تنها ، قطره ی گمشده!

"خاک را بدرودی کردم و شهر را

چرا که او، نه در زمین و شهر و نه در دیاران بود

آسمان را بدرود کردم و مهتاب را

چرا که او نه عطر ستاره و نه آواز آسمان بود..."

نمی دونم کدوم نامرئی دستی یه چیزی مثل اینو تو کدوم لوح نانوشته ای حک کرده!

تنهایی. اگر چه همه رو سرگردون و ناامید می کنه اما خیلیها ترجیحش میدن! مثل خود من! ویا...!

چی باعث شده آسمون و زمین رو ترک کنیم؟!!

"در خود به جست و جویی پیگیر

                                          همت نهاده ام

 در خود به کاوشم

                   در خود ستمگرانه

                                          من چاه می کنم..."

 "من از آتش و آب

                      سر در آوردم،

 از توفان و از پرنده

                        من از شادی و درد

                                                     سر در آوردم..."

 من به خدای خودم اعتماد دارم، تو به خدای خودت و دیگران به خدای      خودشون! اما تو دنیا اینهمه خدا وجود نداره و فقط خدای من وجود داره و  فقط خدای تو و فقط خدای ما.

 و فقط خدای عشق.

 و تو دنیا اینهمه خدا وجود نداره!

 و فقط خداست و خدای مااااااااااااا.

 من خدای خودمو دوست دارم.

 من خدای تورو دوست دارم. من تو رو دوست دارم، تویی که خدای منو   دوست داری و تویی که خدای من دوستت داره... .

 مقوله محبت هیچ مبهم نیست.

 ما آدما همدیگرو دوست داریم و این عشق سرچشمه ی الهی و خدایی  داره. ما آدما نمی تونیم آسمون و زمین رو ترک کنیم! ما آدما نمی تونیم تنها باشیم. ما بی هم نمی تونیم و نمی مونیم.

 این دنیای مرده و خاکستری که با تمام وجود ازش متنفریم ساخته دست  خودمونه.

 یعنی یادمون هست؟ یعنی طنین نفس فرشته ها زیر گوشمون هنوز یادمون مونده؟

 شاید به مرور احتیاج داریم.

 به مرور "انسانیت".

 "از یاد مبر

                 که ما

                            _من و تو_

                                             عشق را

                                                            رعایت کرده ایم

 از یاد مبر

                که ما

                          _من و تو_

                                             انسان را

                                                            رعایت کرده ایم..."

 "این است عطر خاکستری هوا که از نزدیکی صبح سخن می گوید

 زمین آبستن روزی دیگر است

 این است زمزمه سپیده

 این است آفتاب که بر می آید..."

                                             "شاملو"

 باشد که انرژی عشق با طلوع آفتاب وجودش متجلی شود.

                                                                           "آمین"

  تا دوباره شاد باشید و برقرار