انسان، فرشته ی خداوند!...

نخستین اندیشه ی خداوند یک فرشته بود.

نخستین واژه ی خداوند یک انسان بود.  

                                شیطان که می خواست  خود را با عصر جدید تطبیق بدهد، تصمیم گرفت

                                وسوسه های قدیمی و در انبار مانده اش را به حراج بگذارد. در روزنامه

                                ای آگهی داد و تمام روز، مشتری ها را در دفتر کارش پذیرفت.

                               حراج جالبی بود: سنگ هایی برای لغزش در تقوا، آینه هایی که آدم را  

                               مهم  جلوه می داد، عینک هایی که دیگران را بی اهمیت نشان می داد.  

                                روی دیوار، اشیایی آویخته بود که توجه همه را جلب می کرد: خنجرهایی 

                                با تیغه های خمیده که آدم میتوانست آنها را در پشت دیگری فرو کند، و  

                                ضبط صوت هایی که فقط غیبت و دروغ را ضبط میکرد. 

                                شیطان رو به خریدارها فریاد می زد: "نگران قیمت نباشید! الان بردارید و

                                هروقت داشتید، پولش را بدهید."

                                یکی از مشتری ها، در گوشه ای دو شی بسیار فرسوده دید که هیچکس 

                                به 

                                آنها توجه نمی کرد. اما خیلی گران بودند. تعجب کرد و خواست دلیل این

                                اختلاف فاحش را بفهمد.

                                شیطان خندید و پاسخ داد: "فرسودگی شان به خاطر این است که خیلی 

                                از آنها استفاده کرده ام. اگر زیاد جلب توجه می کردند، مردم می فهمیدند 

                                چطور

                                در مقابل آن مراقب باشند. با این حال، قیمت شان کاملا مناسب است:

                                یکی شان " شک " است، و آن یکی " عقده ی حقارت ". تمام وسوسه 

                                 های

                                دیگر فقط حرف می زنند، این دو وسوسه، عمل می کنند." 

  

تقدس فوری

خداوندا، از شک های ما مراقبت کن، زیرا شک، شیوه ای برای نیایش است. و شک 

است که ما را به رشد وا می دارد، چرا که وامی داردمان که بی ترس، به پاسخ های 

بی شمار یک پرسش بنگریم . و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، از تصمیم های ما مراقبت کن، زیرا که تصمیم شیوه ای برای نیایش است. 

به ما شهامت ببخش، تا پس از شک بتوانیم میان دو راه یکی را برگزینیم. که "آری" 

ما همواره "آری" باشد و "نه" ما همواره "نه". که وقتی راهی را برگزیدیم، دیگر به 

پشت سر ننگریم و نگذاریم پشیمانی، روح ما را ویران کند. و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، از اعمال ما مراقبت کن، زیرا عمل، شیوه ای برای نیایش است. کاری کن 

تا نان روزانه ی ما، بهترین ثمره ای باشد که درون خویش داریم. که بتوانیم، پس از 

کار و عمل، اندکی از عشقی را که دریافت می کنیم، نثار کنیم. وتا این امر ممکن 

باشد، 

خداوندا، از رویاهای ما مراقبت کن، چرا که رویا داشتن شیوه ای برای نیایش است. 

کاری کن تا فارغ از سن وسال و شرایط، شعله ی مقدس امید و پایداری را در قلب 

خود روشن نگاه داریم. و تا این امر ممکن باشد، 

خداوندا، همواره به ما شیفتگی ببخش، زیرا شیفتگی، شیوه ای برای نیایش است. 

شیفتگی است که ما را به آسمان و زمین می پیوندد، به بزرگسالان و کودکان، و به 

ما می گوید آرزو مهم است و سزاوار تلاش ما. شیفتگی است که به ما می باوراند 

همه چیز ممکن است، اگر به آنچه می کنیم، کاملا متعهد باشیم. و تا این امر ممکن 

باشد، 

پروردگارا، از زندگی ما مراقبت کن، زیرا زندگی یگانه راهی است که برای 

تجلی معجزه ی تو داریم. باشد که زمین، همچنان بذر را گندم کند و ما همچنان 

گندم را نان کنیم. و این ممکن است، تنها اگر عشق بورزیم، هرگز تنها نمانیم. 

همراهی ات را همواره ارزانی ما کن و همراهی کن مردان و زنانی را که شک 

دارند، عمل می کنند، رویا می بینند، شیفته اند و زندگی می کنند، به گونه ای 

که انگار هر روزشان، سراسر وقف جلال توست .  

آمین

 پائولو کوئلیو  

فزت و رب الکعبه...

فزت و رب الکعبه